Onvoorwaardelijke liefde

In een televisieprogramma kwam eens een man aan het woord die een bepaalde vorm van gezinstherapie had gevolgd. De stoer uitziende motorrijder vertelde dat hij iets fundamenteels had geleerd uit de gesprekken met betrekking tot het opvoeden van kinderen. Belangstellend vroegen de mensen in het programma wat dat dan was, waarop de man vertelde dat hij zich ervan bewust was geworden dat kinderen niet de gave hadden de gedachten van hun ouders te lezen.
‘En waarom is deze ontdekking dan zo belangrijk voor je?’, wilde men vervolgens weten.
De man vertelde dat hij tot het inzicht was gekomen, dat kinderen van hun ouders afhankelijk zijn om te kunnen ervaren wat hen beweegt. Door dit inzicht begreep hij, dat het van het grootste belang was dat zijn kinderen zijn onvoorwaardelijke liefde voor hen ook als zodanig konden leren ervaren. Om hiertoe optimaal bij te dragen was hij zichzelf dan ook naar de fundamentele gegevens die hij tijdens de gesprekken had opgestoken gaan gedragen.
‘En hoe ging dat dan in zijn werk?’, vroeg men hem.
De man gaf hierop als voorbeeld aan dat hij nu als hij na een dag hard werken thuiskwam zijn vrouw en zijn kinderen eerst liet voelen dat hij onvoorwaardelijk van hen hield.
‘En hoe doe je dat dan?’, wilde men weten.
Daartoe waakte hij ervoor dat zijn blik – zoals dat voorheen nog weleens het geval kon zijn – afgemat, onverschillig of hard zou zijn vanwege vermoeidheid en de dingen die er op zijn werk speelden, of vanwege het gegeven dat de kinderen niet naar hun moeder hadden geluisterd en dingen hadden gedaan die ‘niet volgens afspraak’ waren. Zaken als ‘correctie’ en ‘leren’ werden wat hem betrof nu op het tweede plan geschoven, naar een later tijdstip.Iedereen kreeg een hartverwarmende persoonlijke begroeting die een overduidelijke weerspiegeling was van zijn onvoorwaardelijke liefde. In zijn ogen had hij een blik vol warme genegenheid, precies zoals hij zelf graag zag, dat er naar hem gekeken zou worden wanneer hij thuiskwam.
‘En wat gebeurde er vervolgens?’
Na een poosje begon de stoere motorrijder te merken dat deze liefdevolle houding ook daadwerkelijk haar vruchten begon af te werpen en zelfs navolging begon te vinden. Zijn gezin voer er wel bij door de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar voorop te stellen. Heel bijzonder!

Deze geschiedenis deed mij op een bepaalde manier sterk aan onze hemelse Vader denken.
Mensen kunnen uiteraard van alles ondernemen om hun onderlinge relaties te verbeteren – en een verhaal als dit valt daarom alleen maar van harte toe te juichen – maar God gaat nog een flinke stap verder:

Als onze hemelse Vader begrijpt God, dat het voor ons, mensen, soms maar moeilijk te geloven kan zijn, dat Hij liefde is en vanuit onvoorwaardelijke liefde handelt, omdat wij van onszelf de gave niet hebben Zijn beweegredenen te begrijpen of te bevatten.
Als onze hemelse Vader weet God, dat wij van Hem afhankelijk zijn om te kunnen ervaren wat Hem beweegt en dat het daarom van het grootste belang is, dat wij Zijn onvoorwaardelijke liefde ook als zodanig kunnen gaan leren ervaren.
Als onze hemelse Vader stelt God Zijn onvoorwaardelijke liefde voorop. En om dat te laten zien heeft Hij, toen wij nog vijanden waren, Zijn Zoon naar ons uitgezonden als Redder en Heer!
Vanuit onze menselijke denkzin kunnen wij niet bevatten, waar God in de voor ons zichtbare en onzichtbare schepping mee bezig is.

Wij kunnen vanuit de mens niet ervaren wat God beweegt; wij kunnen vanuit onszelf Zijn beweegredenen niet begrijpen. Het is daarnaast helemaal niet verwonderlijk dat wij Gods bedoeling met Zijn schepping niet kunnen rijmen met de hel, die het leven hier op aarde soms kan zijn. Vanuit de mens zijn wij geestelijk niet ‘uitermate sterk’ te noemen.

God is erop uit Zijn liefde en genade op een Vaderlijke wijze, met begrip en vertroosting, in ons leven uit te werken; een geestelijke manier van waarnemen waarvoor wij van Hem afhankelijk zijn. Geloof, waar het allemaal mee begint, is Gods naderingsgave aan de mens.

Willen wij op een geestelijke wijze sterk worden, dan zal ons hart geopend moeten worden voor het waarnemen van de liefde waarin wij geworteld en gefundeerd zijn. Temeer omdat wij, wanneer wij met onze menselijke ogen om ons heen kijken, tot een heel andere slotsom of conclusie zouden kunnen komen. Wij zijn vanuit onszelf niet in staat te beseffen wat de breedte, lengte, diepte en hoogte van Gods liefde – en de liefde van Christus – is… Integendeel. Voorafgaand aan het gedeelte in Efeze 3:14-16 wordt daarom eerste ‘de Vader’ genoemd. Paulus buigt zijn knieën voor de Vader… opdat Híj ons zou geven, dat Christus door het geloof in ons hart woont, opdat Híj ons zou geven in ons innerlijk standvastig gemaakt te worden door Zijn geest.

 Het wonen van Christus in ons hart heeft alles met Gods gave van geloof te maken. Deze van God gegeven geestelijke gesteldheid maakt ons sterk: ze fundeert en wortelt ons en doet ons, tezamen met al de heiligen, beseffen wat de breedte, lengte, diepte en hoogte van Gods liefde – en de liefde van Christus – is.

Laten wij echter niet de vergissing maken te menen dat dit ‘geestelijk sterk zijn’ alle mogelijke menselijke zwakte zou wegnemen.

Waar wij als mensen onder elkaar nog zo de mist in kunnen gaan door alle tekenen van mogelijke zwakte op een menselijke wijze uit te willen bannen, daar wil God met Zijn Woord van geest en leven een gezonde, solide en uitgebalanceerde geestelijke verstandhouding met ons opbouwen, die in Goddelijke liefde geworteld en gefundeerd is. Een band van vertrouwen; een vertrouwensrelatie!

God beproeft daarnaast het geloof dat Hij Zelf in onze harten legt. Niet omdat hetgeen God bewerkt heeft nog discutabel zou zijn – alsof Hij dit Zelf nog zou moeten bezien of ontdekken – maar om te tonen aan alle machten en krachten van de duisternis, hoe datgene wat Hij in ons tot stand heeft gebracht, Zijn uitwerking vindt in de praktijk.

Wij zijn afhankelijk van onze hemelse Vader om te kunnen ervaren wat Hem beweegt en daarom heeft God Zijn onvoorwaardelijke liefde vooropgesteld. Door het offer van de Zoon geeft God jou en mij een hartverwarmende persoonlijke begroeting, die een overduidelijke weerspiegeling is van Zijn onvoorwaardelijke liefde. In Gods ogen ligt een blik vol warme genegenheid, precies zoals Hij Zelf graag ziet dat er naar Hem gekeken wordt. Zaken als correctie en leren worden wat Hem betreft naar het tweede plan geschoven …

God is uit op een vertrouwensrelatie met Zijn schepselen en wil dat wij Hem niet alleen als onze Vader gaan erkennen, maar ook als onze Vader gaan ervaren.

Naar Hem wordt immers iedere vaderlijke verwantschap in de hemelen en op aarde genoemd!
Nu staat ‘verwantschap’ voor: affiniteit (ook wel: binding), een ‘familiebetrekking’ of samenhang. God drukt Zijn Vaderlijke verwantschap, Zijn affiniteit of binding, met ons uit door en in Zijn Zoon. Om alle vrees weg te nemen heeft God ons laten zien hoeveel Hij van ons houdt door Zijn Zoon als Redder naar ons uit te zenden en deze Redder vervolgens als Heer boven alles aan te stellen. Mensen ontvangen het om te leven uit, door en van genade.

Het gaat hier over agapēαγαπη, Goddelijke liefde. Deze liefde kan alleen in onze harten worden uitgegoten door geest, de heilige.

Mensen worden zich de geestelijke onbeschuldigbare status die God ze in Zijn Zoon geschonken heeft, gewaar, en ontvangen daaruit te leven tot Gods meerdere eer en verheerlijking. Niet omdat ze zelf volmaakt zijn…, maar omdat ze ontvangen hebben hun blik gericht te houden op Hem, Die dat voor hen (geweest) is! Ze zijn met het hart gaan verstaan wat het woord ‘verwantschap’ inhoudt voor hun hemelse Vader, Degene naar Wie iedere vaderlijke verwantschap in de hemelen en op aarde genoemd wordt.

En zo komen wij uiteindelijk bij het gevolg van Gods liefdevolle houding van genade en verzoening uit. Na een poos begon deze liefdevolle houding daadwerkelijk ‘Zijn vrucht’ af te werpen, doordat ze navolging begon te vinden. Heel bijzonder!

Verscheidenheid tussen mensen is het directe gevolg van de toedeling in genadegaven. Verschillen zijn het gevolg van het effect dat Gods genade heeft op het innerlijk van ieder van ons afzonderlijk.