Paulus schrijft twee keer over zijn persoonlijke relatie met kruisiging. Naar de Korintiërs toe benadrukt hij, dat hij niet voor hen gekruisigd was. 1Kor.1:13 En de andere keer betrof het zijn eigen rechtvaardiging; hij schrijft, dat hij tezamen met Christus gekruisigd was. Gal.2:20 Aangezien hij de voornaamste van de zondaren was, 1Tim.1:15 kunnen deze schijnbaar tegengestelde uitspraken ons helpen. In dit licht kan helderheid komen wat betreft onze eigen relatie tot de schandelijke dood van onze Redder en Rechtvaardiger. Het punt is, dat noch Paulus, noch iemand anders hét centrum of dé éénmaker kan zijn. Zij worden allemaal gerekend als gekruisigde criminelen. Alleen Christus werd voor hen gekruisigd, en zo is Hij het Centrum en de Basis van eenheid.
Dood door kruisiging is de basis van eenheid in het gezamenlijk-lichaam van Christus. Alle andere methodes zullen verdeeldheid brengen. Doop is een goed voorbeeld. Dat verenigde de gelovigen van de Besnijdenis in de periode van Handelingen. De proseliet Cornelius werd ook door de (water)doop met hen verenigd. Hand.10:47,48 Paulus was zelf gedoopt Hand.19:10 en doopte anderen. Waarom ging hij daar niet mee door?
Doop is bij lange na niet zo krenkend als het kruis. Dus zegt Paulus tegen de Korintiërs: Christus heeft mij niet afgevaardigd om te dopen, maar om evangelie te verkondigen, niet in wijsheid van woorden, opdat het kruis van Christus niet leeg gemaakt wordt. 1Kor.1:17
Paulus en kruisiging
Laten wij ten eerste erkennen, dat Paulus écht de grootste van alle zondaren is geweest. Want hij moedigde niet alleen de moord op Stefanus aan, maar hij verwoestte zelfs de uitgeroepen gemeente van God, ging de huizen binnen, sleurde mannen en vrouwen naar buiten en liet ze gevangen zetten. Hand.8:1-3 Naast het blazen van dreiging en moord tegen de discipelen van de Heer in Jeruzalem, vroeg hij ook brieven van de hogepriester zodat hij de heiligen in Damascus kon vastbinden om ze naar Jeruzalem mee te voeren. Hand.9:1,2 Was er ooit iemand die zó ver ging om de discipelen van Christus weg te vagen? De Redder onderging de meest schandelijke dood om zondaren weder te verzoenen en te verheerlijken. Maar Paulus ijverde hevig om de heiligen benauwdheid en dood te bezorgen.
Sommigen zeggen wellicht dat de overpriesters en Pilatus, die in werkelijkheid verantwoordelijk waren voor de kruisiging van Christus, het meest laakbaar waren, zodat zij de voornaamste zondaren waren. Maar God rekent zo niet. Zij waren de beambten, en zij achtten het wellicht hun plicht om het publiek, het volk te behagen. Vooral Pilatus deed wat hij niet wenste te doen. Daarnaast stonden zij onder het dwingende van het goddelijke decreet, en vervulden de profetieën. Hun hart was er niet zo bij betrokken zoals dat bij Paulus wel het geval was. Dus wij kunnen de plaats van Paulus als voornaamste van de zondaren niet op goede grond betwisten.
Paulus gekruisigd met Christus
Paulus is wellicht het beste voorbeeld dat we hebben als het om kruisiging tezamen met Christus gaat. Hij is met gemak het belangrijkste en fijnste voorbeeld voor het zogeheten ‘christelijke’ leven. Nochtans vormt het geheel van zijn ervaring, zijn lijden en zijn vernedering een geweldige tegenstelling tot de gelukkige en eervolle posities van de leiders van vandaag. Paulus zocht geen volgelingen, geen eer van mensen.
In verband met zijn geniepige daden werd Paulus door God als gekruisigd gerekend. De ongelovige misdadiger lasterde Jezus en eiste: Ben jij niet de Christus? Red Jezelf en ons! En de andere antwoordde en bestrafte hem, zeggend: Vrees jij echter God niet, nu je je in hetzelfde oordeel bevindt? En wij inderdaad terecht, want wij ontvangen wat wij verdienen naar onze daden, maar Deze heeft niets verkeerds gedaan! Luc.23:39-41. Dit zou de taal van iedere gelovige in deze era van Gods genade zijn. Wanneer onze ogen geopend zijn om onszelf in dit licht te zien, zullen wij erkennen, dat de kruisiging van Christus voor ons vereist dat wij, in de geest, tezamen met Hem gekruisigd zijn.
Paulus niet voor ons gekruisigd
Negatief gesteld: Paulus was niet voor ons gekruisigd. 1Kor.1:13 Dit is van veel groter belang dan het oppervlakkig lijkt, vooral in deze laatste dagen. Positief gesteld kun je het zo zien: In Paulus’ bediening is de gekruisigde Christus het enige centrum van eenheid. Niemand anders is voor ons gekruisigd, dus is Hij alleen het brandpunt van onze genegenheid. In het christendom zijn grote, goede, vrome, capabele mensen opgestaan en hebben discipelen rond zichzelf of hun onderwijs verzameld. Maar dat schiep conflicten en verwarring en verwoestte de eenheid die alleen op Christus en Zijn kruisiging gebaseerd kan zijn.
Eenheid – kruisiging
De uitgeroepen gemeente in Korinte was rijk voorzien van gaven; zij was echter geneigd tot verdeeldheid door het volgen van menselijke leiders. In het begin trokken sommigen partij voor Paulus. Anderen prefereerden Apollos of Kefas. Weer anderen wilden echter die kant niet op en creëerden hun eigen groep onder de naam van Christus. En zo verdeelden zij niet alleen Christus onder hen, maar voerden onderling strijd over wie nu de echte leider was. In die vroege situatie van onmondigheid, voordat de waarheid voor nu bekend werd, en sommige ‘dingen’ zouden stoppen, was daarvoor wellicht nog excuus te vinden. Ze keken toen nog in een raadselachtige toekomst, als in een spiegel. 1Kor.13:3-13 Ook dat kon nog dienen als verontschuldiging; het christendom van nu is grotendeels in deze toestand. We kunnen vrij makkelijk nagaan waarom sommigen destijds ‘paulinischen’ waren. Hij was degene die evangelie bij hen verkondigd had. Zoals hij hen er later aan herinnerde: hij plantte. Apollos kwam later en gaf hen water. 1Kor.3:6 We lezen nergens dat Kefas daar ooit geweest is. Maar niemand sprak over zichzelf; zij verkondigden Christus. Dat ook vandaag de dag de tendens bestaat om partijdig voor Paulus te zijn, in het bijzonder onder degenen die in zekere zin volwassen zijn, is eenvoudig te begrijpen. Maar dat is echt iets anders dan het formeren van een exclusieve club. Paulus is persoonlijk inderdaad niet ter discussie, maar zijn onderricht. En juist dat zou alle heiligen moeten verenigen. Dit staat juist in het gedeelte wat we bespreken, dat alle eenheid baseert op de kruisiging die alleen betrekking heeft op Christus Zelf. 1Kor.1:10-13
Kruisiging is de zuivere basis van alle levende geestelijke eenheid onder de gelovigen van de natiën. Als krenkers van de Goddelijke Majesteit verdienen wij allen op gelijke voet kruisiging. Niet één gelovige is waardig om hoofd van een afzonderlijke partij te zijn. Vooral vandaag de dag zijn bijna alle heiligen onvolwassen. Zij bevinden zich in diverse stadia van ontwikkeling (groei) en staan meer of minder onder invloed van valse leer en praktijk. En dus kiezen zij ervoor (of worden eerder ertoe gedreven) om in een ‘lichaam’ plaats te nemen onder een ander hoofd dan de gekruisigde Christus.
Christus gekruisigd
Daar is slechts één Christus en één kruis, en dit zou het centrum en de kern van alle gelovigen in Hem moeten zijn. Paulus, Apollos en Kefas waren allemaal goede en grote mannen, maar zij verdeelden hun volgelingen. Zelfs Paulus, hoewel hij het kanaal van de waarheid voor ons vandaag is, is niet centraal. Hij werd niet gekruisigd voor ons! Christus is het brandpunt van al Gods werkingen en het Hoofd van het lichaam. Maar voor ons is Hij de Gekruisigde, en wij zijn met Hem verbonden, niet in Zijn aardse heerlijkheden, maar in het kruis van Zijn schande. Daar was Hij de laagste op aarde, en wij met Hem. Alleen zo kunnen wij met Hem als de Hoogsten in heerlijkheid zijn. 1Kor.1:13-31
Vertaling: Date Gorter