De vrede van het evangelie

Paulus geeft in de brief aan de Efeziërs aan, dat wij als gelovigen een wapenrusting hebben. Het is, geestelijk gezien, in wezen oorlog. De geestelijke machten van de boosheid te midden van de hemelingen vallen ons als gelovigen voortdurend aan. ^Ef.6:12 Wij voeren een verdedigende strijd, om te kunnen standhouden tegen deze machten die wij niet kunnen zien. Eén van de onderdelen van deze uitrusting zijn de sandalen van vrede. We lezen:

Dit is het derde onderdeel van onze door God gegeven wapenuitrusting. Het eerste is waarheid, het tweede rechtvaardigheid.

God geeft alles eerst aan ons, voordat wij ermee kunnen leven. Het evangelie van onze redding is het woord van de waarheid dat in deze tijd zou klinken. We horen en beamen dat. Vervolgens is de waarheid van Gods woord, specifiek nu de brieven van Paulus, de kracht in onze lenden. Het tweede aspect is rechtvaardigheid. God geeft Zijn eigen rechtvaardigheid aan ons in Christus Jezus. Vervolgens kunnen wij rechtvaardig leven; wij zijn tezamen met Christus gestorven, begraven én opgewekt. Nu stellen we onze leden in dienst van God. ^Rom.6

Vrede
Voordat we dit onderdeel in de wapenrusting kunnen toepassen, lezen we het evangelie:

Geweldige woorden! Deze vrede met God is gebaseerd op onze rechtvaardiging op basis van Zijn volbrachte werk en geloof. Gods hart wil contact met ons hart; Hij is niet tevreden met het feit, dat Hij ons gerechtvaardigd heeft. Hij geeft ons nog veel meer! Nu alle tussenwanden (van Tabernakel en Tempel als het om Israël gaat) en alles wat verder van Hem scheidde, weggenomen zijn door het werk van Zijn Zoon, kan Hij ons als liefdevolle Vader aan Zijn hart drukken.

Herinnering
Het A-B-C van het evangelie dat wij geloven, lezen we in Romeinen, zoals zojuist al aangehaald.

Paulus schrijft dat we dit weten. En toch kunnen wij dat gemakkelijk vergeten. Daarom herinnert het lezen en horen van het evangelie ons daaraan, opdat we deze waarheden, feiten, ook kunnen uitleven. Doordat we ons weer herinneren wat het evangelie betekent, kan Gods genadegeschenk in ons opleven en dat ‘vuurtje’ weer aangewakkerd worden. 

Hoe? We beseffen opnieuw dat we gezamenlijk met Christus stierven en met Hem leven én rekenen onszelf dood te zijn voor de zonde en levend voor God, in Christus Jezus, onze Heer. ^Rom.6:8,11 Nu we dit weer beseffen, wéten we ook: het zijn feiten, en nu is het ‘… voor ons geen worsteling met bloed en vlees …’, ^Ef.6:12 niet met andere mensen, maar ook niet met onszelf. 

We zien dat onze kruisiging met Hem een feit is. We geloven dat, in Gods overstijgende kracht voor ons die geloven. ^Ef.1:19 Het heeft, in het licht van onze kruisiging met Hem geen enkele zin om tegen ons vlees en de neigingen ervan te vechten. De gezindheid van het vlees is dood, dus we doen het enig juiste als we die daar ook plaatsen: in de dood. Het vlees onderschikt zich niet aan God. Verwacht er dus niets meer van, het doet geen nut. We laten het daar waar het hoort: genageld aan het kruis.

Vrede toegepast
In onszelf kunnen we niet standhouden tegen de geestelijke machten van de boze in de lucht. Maar de Heer belooft ons:

Die kracht werkt in ons via de drie genoemde aspecten van het evangelie: waarheid, rechtvaardigheid en vrede. Onze medewerking is , dat wij onze voeten onderbinden met de bereidheid van het evangelie van de vrede. ^Ef.6:15

Waarom vrede? Het vormt een essentieel onderdeel van onze wapenrusting. Dat kun je via verschillende lijnen teruglezen. Eerst ontvangen we vol dankbaarheid Gods genadegeschenk van wederzijdse verzoening in ons hart en leven. Daardoor ervaren we voortdurend vrede met God. Vervolgens lopen we vooruit op de toekomst van heel de schepping, doordat we in de praktijk vrede houden met alle mensen en nooit wraak nemen, op wie dan ook. ^Rom.12:18,19 Ten slotte zien we onszelf als ambassadeurs van Christus, onze voeten met vrede onderbonden, en we dragen dit uit: ‘… voor Christus smeken wij jullie: weest verzoend met God.’ ^2Cor.5:20

Het ene fundament van vrede
Tegenover vrede staat vijandschap.

In Zijn plan nam God Zich voor via tegenstellingen de schepselen te onderwijzen. Via de oude slang, de tegenstander, die als zodanig door God geschapen is, kwam zonde en vijandschap tegen God bij en in de mens. Dat was onontkoombaar, gelet op hoe de mens in elkaar zit, geschapen was. Vrede tussen God en mensen is niet door de mens zelf voor elkaar te krijgen; laat staan tussen de vijandige geestelijke machten en God.

Meestal ontstaat strijd en afgunst door trots. Sinds de schepping van de mens en de zeer bedenkelijke geschiedenis die daarop volgde, zijn mensen desondanks vaak trots op wie en wat zij zijn. En op wat zij hebben gepresteerd en bezitten. 

Het evangelie dat Paulus verkondigt, wijst naar het enige middel, het enige fundament voor blijvende vrede en verzoening. Dat is (het woord van) het kruis. De ene Middelaar tussen God en mensen, de Mens Christus Jezus, hing eraan. 2000 jaar geleden werd Hij gekruisigd. Dat was schande in die tijd. Slaven werden gekruisigd en de laagste misdadigers. Juist die dood onderging Hij, Die zonder zonde was.

Het kruis heeft veel kanten: we zien daar de uiterste menselijke haat, vervreemding en vijandschap tegen God, aangeblazen door de tegenstander. De zondeloze Zoon werd door de opgehitste menigte veroordeeld: ‘Weg met Hem! Kruisig Hem!’ ^{Luc.23:18; Joh.19:6,15}

Pilatus zei: ‘Zie de mens!’; ^Joh.19:5 en Hij stond daar, met een doornenkrans en purperen overkleed. 

De doornenkrans is een beeld van de zonde en de wet, het purperen overkleed een beeld van de middelaar. Tegelijk is het aanduiding van de gevolgen van de kruisiging: de zonde van de wereld werd weggedaan, ^Joh.1:29 het handschrift dat tegen Israël en de mensheid getuigde aan het hout genageld. ^Kol.2:14 Ja de oude mensheid ging mee aan het kruis. ^{Rom.6:6, Gal.2:20}

Hier, op Golgotha, werd door het kruis de vrede gemaakt. Voor wie? Voor allen, die vervreemd waren van God en vijandig tegenover Hem stonden. Zo werd de wereld met God verzoend. Dit is het fundament: door de dood van de Zoon. Hij zal alle vijanden met God verzoenen, na de eonen. 

In dat lijden (bloed) van het kruis, dat resulteerde in de dood van de Zoon, zien we de uiterste haat van de mens, maar ook de overstijgende genade van God, Die diepe haat beantwoordde met weergaloze liefde. Hij redde Zijn Zoon niet daarvan, maar maakte Hem, Die de zonde niet kende tot zonde/zondoffer. Zo werd het slachtoffer van de haat van de tegenstander en van de mens het Offer voor hun zonden. Hoe wonderlijk!

Menselijke trots weggedaan
De Zoon, Die een heel warm welkom, een uitgerolde rode loper had moeten krijgen toen Hij op aarde rondwandelde in Israël, kreeg zo’n ontvangst niet. Door gezamenlijke inspanning van de Joden en de Romeinen, heel de mensheid dus, werd Hij via een schijnproces veroordeeld. Zij brachten Hem ter dood, terwijl Hij de Enige was Die verdiende te leven. Daarmee veroordeelde de mensheid zichzelf. 

Zo werd duidelijk dat niet Hij, maar de mensheid zelf deze smadelijke dood verdiende. In de rovers en misdadigers aan het kruis, tegelijk met Hem, werd zichtbaar wie we zijn. Dat zou ons diep moeten verootmoedigen; niet Hij, maar wij verdienden ten volle daar te hangen. Als dat besef in ons hart binnendringt, blijft er geen millimeter ruimte meer over voor onze eigen trots. 

Dit baant óók de weg voor diepe, ware, innerlijke vrede. Naast wat God liet zien, wat de Zoon toonde, is dit een wezenlijk punt. Het leidt alles tot echte vrede.

Het bloed van Christus
Deze uitdrukking spreekt van de blijvende kracht van Zijn lijden. Zijn bloed op zich heeft geen magische werking, maar het spreekt van Zijn lijden. Het bloed, samen met water, kwam uit Zijn zijde toen de Romeinse soldaat met de lansspits daarin stak nadat Hij gestorven was. ^Joh.19:34 Dat bloed vloeide toen pas, als bewijs dat Hij intens geleden had tot aan Zijn dood. 

Als het bloed eerder uit Hem gevloeid was, zoals bij de offerdieren in Israël, dan zou Hij veel minder geleden hebben en zou het Zijn dood veroorzaakt hebben. Maar dat gebeurde niet; Hij blies Zelf de laatste adem uit en gaf Zelf Zijn geest terug aan Vader, voordat de soldaat in Zijn zijde stak. Wat moest gebeuren, was gebeurd; daarom zei Hij: “Het is volbracht.” ^Joh.19:30 Daarna blies Hij de laatste adem uit, boog Zijn hoofd en gaf de geest over aan de Vader. ^Joh.19:30

Het lijden was voorbij, maar behoudt altijd de reddende waarde, net zoals het bloed dat één keer per jaar op Jom Kippoer door de hogepriester gesprenkeld werd op het deksel van bescherming. Dat behield een jaar lang reddende kracht voor heel het volk Israël. Het lijden (bloed) van Christus behoudt voor altijd reddende kracht, en dat voor alle mensen en alle hemelingen. 

Het bloed van Zijn kruis
De uitdrukking ‘het bloed van Zijn kruis’ lezen we uitsluitend in Kolossenzen 1:20:

Het door Hem (2x) spreekt van de Zoon van Zijn liefde, Die vanaf vers 13 het onderwerp van deze indrukwekkende passage van Kolossenzen 1 is. 

Door het woord liefde worden we herinnerd aan het feit, dat de liefde van de Vader de bron is waaruit heel Gods voornemen uitgewerkt wordt. En die liefde ging zo ver, dat zelfs Zijn geliefde Zoon niet teruggehouden werd door de Vader. Hij werd overgeleverd door haat van de tegenstander en van mensen. God spaarde Hem niet. 

De uitdrukking waar we nu bij stilstaan, spreekt van de schande en vijandschap van de mens en van de duisternis op Golgotha, waar heel even (maar wat waren die drie uren lang voor de Zoon en de Vader) het intense contact tussen beiden ontbrak. Dat had diverse redenen: 

–   Als eerste lezen we, dat Hij tot zonde/zondoffer werd gemaakt, ^2Cor.5:21 [in het Hebreeuws is dat hetzelfde woord]. Dat is Gods methode: de zonde wordt weggedaan of opgeheven door een andere zonde. Het lam van God zou de zonde van de wereld wegdragen ^Joh.1:29 en dat gebeurde op het hout, het kruis; en door Hem te kruisigen zondigde de mensheid.

–   Een aan het hout gehangene, daar rustte de vervloeking van de Thora (wet) op. ^{Deut.21:23 Gal.3:13} Dat is de tweede reden voor de drie uren duisternis op Golgotha. Dat illustreerde de korte contactbreuk. –   Hij stelde Zich vrijwillig onder de vloek van God, voor Zijn vijanden en wederzijdse verzoening was het resultaat.

De basis, het fundament
Wat te constateren is, is dat vrede makend door het bloed van Zijn kruis een tussenzin is. Het vormt de diepgaande basis waarop de Zoon als de Middelaar het verzoenende werk in de eonen daarna voltooit. Hierop is het nog toekomstige werk van regeren en richten, van opwekken en levend maken van de doden gebaseerd. Al Zijn werk van de afgelopen 2000 jaar en wat nog in de vele, komende duizenden jaren zal volgen, heeft als bedoeling het al wederzijds met God te verzoenen. Het al, dat omvat al het geschapene dat in relatie met God kan komen en blijven.

Als leden van het lichaam van Christus zijn we geroepen om te delen in Zijn werk van het met God verzoenen van de hemelse machten en krachten. Want alle gelovigen van deze 2000 jaar sinds de roeping van Saulus vormen Zijn complement; we maken Hem compleet. We zijn nu al, en straks nog meer, levende voorbeelden van de kracht van het kruis. We nemen deel aan het uitdragen van vrede, op alle mogelijke manieren, gegrond op het bloed van Zijn kruis.

Praktische uitwerking
‘De voeten onderbonden met de bereidheid van het evangelie van de vrede’ ^Ef.6:15 is wat ons praktisch gezien te doen staat.

Voeten, daarmee loop je op aarde rond. Ze staan symbool voor onze contacten op aarde met onze medemensen. Het is goed, onszelf te herinneren aan de woorden van Romeinen 5:

Deze genade waarin wij staan is de verzoening. Daarvan spreekt het vervolg van Romeinen 5. Dat leven we uit. Als we kijken naar de geschiedenis, dan hebben gelovigen die vrede vaak niet uitgedragen. De zwartste bladzijden daarvan zijn de kruistochten, waarin men het letterlijke zwaard hanteerde, wat veel levens kostte en haat opleverde. 

We worstelen niet met bloed en vlees, maar we onderbinden onze voeten met vrede. Wellicht voor ons lastig in de praktijk te brengen, maar het is de enige weg. Onder gelovigen is het al lastig vrede te houden en met ongelovigen heb je zomaar een conflict. 

Laten we niet vergeten dat de tegenwerker erop uit is ons aan te vallen en te treffen via mensen. Dat kan soms heel klein, heel subtiel zijn. Maar soms wordt de aanval openlijk en heftig geopend zonder enige aanleiding. Je vraagt je dan af wat er aan de hand is. Het antwoord ligt in het feit, dat we het evangelie van de vrede uitdragen, want dat laat de grote overwinning over de tegenstander en zijn handlangers zien. Daar is hij niet blij mee. Hij zal alles in het werk stellen, ons als gelovigen onderuit te halen en uit de vrede te drukken, op welke manier dan ook. Het liefst wil hij ons in een strijd, een conflict betrekken en meeslepen. Vandaar de aanwijzing van de apostel: 

De dagen zijn boos, de boze, de god van deze eon ^2Cor.4:4 is zeer actief bezig. We lezen ook over zijn handlangers:

Wanneer we de wapenrusting van God bekijken, dan ontdekken we dat juist in het bereik van waarheid, rechtvaardigheid en vrede de gelovigen voortdurend aangevallen worden. God heeft de volgorde aangegeven:

• eerst de waarheid leren kennen, dat is al lastig genoeg. Dan uit en door die waarheid leren leven. 
• Daarna de rechtvaardiging; je die eigen maken en ermee leven. De genade van God is dat we niet meer veroordeeld kúnnen worden. 
• Vervolgens komt diepe, tijdloze vrede in ons innerlijk, wanneer we beseffen wat op Golgotha gebeurd is.

We zijn nu nog in training, we oefenen in het dagelijks leven om het evangelie uit te leven. Straks, boven, te midden van de hemelsen, zullen we vrede en verzoening verkondigen. En aan hemels publiek ons levensverhaal vertellen: hoe de genade van God uitwerkte in ons leven en dat ingrijpend veranderde. Te allen tijde zouden we bereid zijn dat evangelie van vrede nu al uit te dragen. God geeft de mogelijkheden en uitdagingen om dat te verkondigen aan anderen. En dat het niet zo eenvoudig is, blijkt wel uit het feit dat Paulus om gebed vraagt:

En in een andere brief eveneens:

Ieder lid van het lichaam van Christus kan dit bidden voor de verkondigers, maar ook voor zichzelf. Dat ons leven getuigt en uitdrukking geeft aan dat evangelie van vrede.

Onze houding
Kenmerk zou zijn: vrede, want God Zelf weigert in conflict te zijn met de mensen. 

Omdat dit evangelie van vrede niet zo bekend is, hebben christenen in het verleden ijzeren schoeisel gedragen, in plaats van de sandalen van vrede. 

Als de mensheid iets zou weten van Gods houding nu, zou er veel minder conflict en strijd zijn. De geestelijke machten hadden dan veel minder successen behaald. De enorme motivatie om in vrede met allen te leven ligt in het evangelie van de wederzijdse verzoening van het al door het bloed van Zijn kruis.

Niet alleen naar de wereld, naar de ongelovigen toe is onze houding er een van vrede en verzoening: juist naar elkaar, onderling, zou dat zo zijn. We lezen voortdurend over vrede in de brieven van Paulus: